از هشدار آیت‎الله بهجت به مدعی عرفان تا ماجرای یک سبد دعا

در محله نیروگاه قم؛ اهالی 20 متری امام حسین(علیه السلام) چهره مردمی و محبوب آیت الله نورمحمدی را به‌خوبی می‌شناسند؛ سال‌هاست که کمالات معنوی و اخلاقی استاد را دیده‌اند.

ادامه »

در بخش قبلی نوشتار، به حکایاتی از سلوک آخوند خراسانی اشاره شد و دیدیم که ایشان، بخصوص با وجود اختلاف نظرها که گاهی بین عوام و حتی بعضی از خواص باعث کدورت ها و برخوردهای ناروا می شود، در برخورد با دیگران، این امور را دخالت نمی دادند. در این بخش، حکایات بیشتری از این سنخ را با هم مرور می کنیم.

اختلاف نظر در مسائل فقهی و سیاسی که حتی گاه کار را به اختلاف در برخی مسائل عقیدتی و کلامی هم می‌کشاند، مانع همدلی و یگانگی نمی‌شد:

آیت‌الله سید هبةالدین شهرستانی نقل فرمودند: «روزی در بیرونی منزل آخوند در نجف، در خدمت ایشان نشسته بودیم و این در ایامی بود كه نهضت مشروطیت در ایران شروع شده بود و مابین علما افتراق افتاده بود.

آن روز، سیدی به منزل آخوند آمد و به ایشان عرض كرد: من مقلد آیت‌الله سید كاظم یزدی هستم و می خواهم با فلان شخص، فلان معامله را بكنم و مهر و امضا و اجازه سید كاظم یزدی را برای خریدار برده‌ام، ولی چون خریدار مقلّد شماست، قبول نكرد و به من می گوید: برو و اجازه آخوند را بیاور. استاد ما، آخوند، حرف او را قطع كرد و فرمود: برو از قول من به او بگو آخوند گفت: اگر تو واقعاً مقلد من هستی، باید مهر و امضای آقای سید كاظم یزدی را روی سرت بگذاری و فوری اطاعت بكنی». [1]

گفتنی است، سید محمدکاظم یزدی، صاحب عروةالوثقی از مخالفان مشروطه بود و یارانش آخوند را به واسطه مشروطه‌خواهی، بسیار ملامت می‌کردند.

حکایت زیر، اوج اخلاص و وارستگی آخوند را نشان می‌دهد و به اندازه‌‌ای گویاست که از هرگونه توضیح بی‌نیاز است:

…

ادامه »

از لابه‌لای سیره اخلاقی آخوند خراسانی، می‌توان رد پای تربیت اخلاقی استاد عرفان، سید علی شوشتری را به خوبی مشاهده کرد.

آخوند خراسانی با اینکه چهار استاد بزرگ در علوم منقول داشته است، ولی می‌فرمود: «سید علی شوشتری بود که مرا به این پایه از علم رسانید. ماجرا از این قضیه بوده است که روزی پس از پایان درس، سید مرا احضار کردند و فرمودند: جناب آخوند، شما بعد از درس آن را می‌نویسید؟ عرض کردم: بله، بنده بعد از پایان درس شما تا تقریر درس شما را ننویسم، به هیچ کار علمی، اعم از مباحثه و مطالعه و تألیف نمی‌پردازم. سید فرمود: جناب آخوند اگر سیره علمی شما این باشد، هیچ گاه به جایی نخواهید رسید. گفتم: پس چه کنم؟ فرمودند: شما مطلبی را که روز بعد قرار است بنده درس دهم، قبلاً از روی منابع نوشته و با ادله، استنباط خود را بنویسید. روز بعد که در درس حاضر می‌شوید یا دو تایی موافق هم هستیم یا برخلاف هم، اگر استنباط هر دو مخالف هم بود، شما ادله خود را می‌گویید یا شما مرا قانع می‌کنید یا من شما را. آخوند می‌فرماید: این توصیه سید بود که مرا به این درجه از علم و دانش رساند.» [1]

حکایات زیر، بدون نیاز به توضیحی، شخصیت اخلاقی آخوند را به روشنی ترسیم می‌کند. کافی است با تصور دقیق جزئیات حکایات، خود یا اطرافیانمان را جای آخوند بگذاریم و تفاوت رفتارهایمان را دریابیم. محتمل است که این میزان تفاوت، در آموزه‌های تربیتی مکتب سید علی شوشتری ریشه دارد.

«در نیمه شبی که همه به خواب فرو رفته بودند، طلبه‌ای درِ منزل آخوند را چندین بار می‌زند. همسر این طلبه می‌خواست، وضع حمل کند و چون این طلبه در نجف تهی‌دست و تنها بوده و منزل قابله را نمی‌دانسته، به منزل آخوند آمده بود تا کمک بگیرد.

دیری نپایید که کسی دم در آمد و بدون اینکه نام کسی را بپرسد كه پشت در است، در را باز کرد. وقتی در باز شد، طلبه جوان، آقای آخوند را دید که شالی سفید بر سر بسته و قلمی بالای گوش راست خود گذارده است. او از فرط تعجب و شرمندگی، سلام کردن را فراموش کرد.

آخوند به او سلام کرد و پرسید که چه کمکی می‌خواهد؟

طلبه جوان پس از اظهار شرمندگی به خاطر ایجاد مزاحمت، جریان را شرح داد و خواهش کرد که مستخدمِ منزلِ آخوند، او را به خانه قابله راهنمایی نماید…

ادامه »

عشق تو در وجودم و مهر تو در دلم               با شیر اندرون شد و با جان بدر رود

مرحوم حجه الاسلام دكتر هادی امینی فرزند علاّمه امینی اعلی الله مقامه الشریف می گوید: مادربزرگم (مادر علاّمه امینی ) یك روز آمده بودند منزل ما در نجف . من مطالبی درباره زندگی علاّمه از ایشان پرسیدم . مادربزرگم به یكی از نكات عجیبی كه اشاره كردند این بود كه می گفت : من بعد از اینكه ایشان متولّد شد تا دو سال تمام هیچ وقت بدون وضو به ایشان شیر نمی دادم و هر وقت موقع شیر دادن ایشان می شد مثل اینكه به من القاء می شد و من می رفتم وضو می گرفتم و بعد به ایشان شیر می دادم و من به یاد ندارم بدون وضو به ایشان شیر داده باشم و بركات زیادی در این وضو گرفتن و شیر دادن نصیبم شد. (داستانهايي از علما)

استادش با مهاجرت ایشان از نجف اشرف مخالفت نمود و به او فرمود که در نجف بمان که در اینجا جایگاه والایی خواهی داشت، اما مرحوم لواسانی بر تصمیم خود پافشاری کرد و گفت: “من به دنبال مجاهدت هستم” و در همان ماه خود را به مدینه منوره رساند.

ادامه »

به مناسبت هجدم محرم الحرام سالروز رحلت علامه طباطبایی رحمة الله علیه

تذکری جدی از سیدنا الاستاد حضرت علامه طهرانی نسبت به تبدیل تاریخ قمری به شمسی در مناسبت ها می فرمایند:

روزنامه آستان قدس مشهد، سال دوّم، شماره 549، در روز چهارشنبه 15 ربيع الثّانى 141 0 هجريّه قمريّه كه روز 24 آبان 1368 شمسى است، (شعری را)  از علّامه طبع نموده است، و مَعَ الاسَف اين روز را به حساب شمسى، سالروز رحلت علّامه طباطبائى پنداشته است، و سالروز رحلت را بر خلاف جميع موازين شرعى، به سال شمسى به حساب آورده است؛ روز رحلت علّامه، هجدهم محرّم است نه پانزدهم ربيع الثّانى؛ فَتأمَّلْ و افْهَم! امّا ضلالت، انسان را بدينجاها مى‏كشاند
خشت اوّل چون نهد معمار كج             تا ثريّا مى‏رود ديوار كج‏

مرحوم علامه طباطبايى رضوان الله عليه از نوادر و مفاخر اسلام در طول تاريخ بوده است كه حقاً ميتوان او را به عنوان سمبل انسان كامل و ظهور تشيع علوى در كالبد انسانى متعال به عرصه علم و معرفت معرفى نمود، شخصيتى كه وجود علمى و حقيقت روحانى خود را به دو جنبه طهارت باطن واحاطه بر علوم و معارف ظاهريه و باطنى ه به مرتب ه كمال رسانده بود، سیدنا الاستاد علامه طهرانى اعلی الله مقامه الشریف كه مدت هفت سال روزى چند ساعت از وقت خود را به اكتساب معارف الهيه از اين شخصيت بى بديل گذرانده بود و به عنوان شاگرد خاص وممتاز ايشان مورد توجه استاد خويش قرار گرفته بود در مقام تعرِيف از ايشان مى فرمود: علامه طباطبايى فردى است كه ملائكه هيچگاه بدون وضو و طهارت اسم ايشان را بر زبان نمى آورند و اگر ما ايشان را درك نمى كرديم خسرالدنيا و الآخرة بوديم

گزیده ای از عبارات سیدنا الاستاد علامه طهرانی در کتاب مهرتابان و دست نوشته های خطی ایشان در شرح شخصیت علامه طباطبایی رحمة الله علیهما.

ادامه »