وانما ینبغی لاهل العصمة والمصنوع الیهم فی السلامة ان یرحموا اهل الذنوب والمعصیة والمعصیة ، ویكون الشكر هوالغالب علیهم والحاجز لهم عنهم ، فكیف العائب الذی عاباخاه وعیره ببلواه !اما ذكر موضع ستر الله علیه من ذنوبه [مـ] ما هو اعظم من الذنب الذی عابه به ! وكیف یذمه بذنب قد ركب مثله ؟! فان لم یكن ركب ذلك الذنب بعینه فقد عصى الله فیما سواه، مما هُو أَعْظَمُ مِنْهُ، وَایْمُ اللهِ لَئِنْ لَمْ یَكُنْ عَصَاهُ فِی الْكَبِ وَعَصَاهُ فِی الصَّغِیرِ، لجُرْأتُهُ عَلَى عَیْبِ النَّاسِ أَكْبَرُ!

یَا عَبْدَ اللهِ، لاَ تَعْجَلْ فِی عَیْبِ أَحَدٍ بِذَنْبِهِ، فَلَعَلَّهُ مَغْفُورٌ لَهُ، وَلاَ تَأْمَنْ عَلَى نَفْسِكَ صَغِیرَ مَعْصِیَةٍ، فَلَعَلَّكَ مُعَذَّبٌ عَلَیْهِ؛ فَلْیَكْفُفْ مَنْ عَلِمَ مِنْكُمْ عَیْبَ غَیْرِهِ لِمَا یَعْلَمُ مِنْ عَیْبِ نَفْسِهِ، وَلْیَكُنِ الشُّكْرُ شَاغِلاً لَهُ عَلَى مُعَافَاتِهِ مِمَّا ابْتُلِیَ بِهِ غَیْرُهُ. (نهج البلاغه خطبه140)

از سخنانى است كه امام(علیه السلام) در مورد نهى از غیبت مردم فرموده:

سزاوار است كسانى كه از عیوبى پاكند و از آلودگى به گناهان سالمند، به گناهكاران و اهل معصیت ترحم كنند، همواره در سپاس و شكر خداوند باشند، و این سپاس، آنان را از پرداختن به عیبجوئى دگران مانع گردد. چرا و چگونه آن عیبجو عیب برادر خویش را مى‏گیرد و او را به بلائى كه گرفتار شده‏است‏سرزنش مى‏كند؟مگر به یاد ستر و پوششى كه خداوند بر گناهان او افكنده نیفتاده؟

و توجه ندارد كه خداوند بر بزرگتر از گناهى كه بر دگران عیب مى‏گیرد در مورد او پوشش‏افكنده است؟ چگونه دیگرى را بر گناهى مذمت مى‏كند كه خود همانند آن را مرتكب شده؟

و اگر به آن گناه آلوده نشده(شاید) معصیت دیگرى كرده، كه از آن بزرگتر است‏به خداسوگند حتى اگر خداوند را در گناهان بزرگ عصیان نكرده، و تنها گناه صغیره انجام داده، همین جراتش بر عیبجوئى مردم گناه بزرگترى است!

اى بنده خدا! در عیب و مذمت هیچكس بر گناهش عجله مكن شاید خداوند او را آمرزیده‏باشد. و نیز بر گناه كوچكى كه خود انجام داده‏اى ایمن مباش شاید به خاطر آن كیفر بینى، بنابراین هر كدام از شما كه از عیب دگران آگاه است ‏به خاطر آنچه از عیب خود مى‏داند بایداز عیبجوئى دگران خوددارى كند، و شكر و سپاس این موهبت كه او از این عیوب پاك است، وى را مشغول دارد!

ادامه »

پدر یکی از طلبه های ما می گفت: پسر بزرگ من به روستای کم جمعیتی منبر رفته بود. روزی یک از اهالی روستا فوت می کند و مردم از پسر من درخواست می کنند بر جنازه میت نماز بخواند.

پسر من نماز می خواند، بعد از خواندن نماز به او یک پاکت می دهند، سوال می کند: «این چیست؟» آنها می گویند: «این پول نمازی است که شما بر میت ما خواندید!» پسرم می گوید: «مگر نماز هم پولی است؟!»

اهالی روستا به هم نگاه می کنند، می گویند: «این آقا کیه؟ از کجا آمده؟ آیا از ملائک (فرشتگان) است؟»

بعد می گویند: «پارسال یک نفر اینجا نمازمیت خواند، ما به او 500 هزار تومان دادیم، قهر کرد، گفت: شما به من اهانت کردید! این پول کم است!»

خلاصه، این خبر در آن منطقه پخش شد و از آن روز به بعد جمعیت زیادی پای منبر پسر من آمدند.

(در محضر مجتهدی، ص 227)

آیت الله مجتهدی تهرانی:

طلاب علوم دینیه احتیاج به استاد اخلاق دارند، در غیر اینصورت همانطور كه آیه الله می شویم، نفس اماره ما هم آیه الله می شود، بلكه او آیه الله العظمی می شود.

پس باید یك استاد اخلاق باشد تا طلبه بداند كه چگونه نفس را كنترل و سركوب نماید.