نقش زنان در نهضت عاشورا
مقدمه
حدود 1400 سال پيش در سرزميني به نام كربلا، در ميان ريگ‌زارهاي خشك وبدون حيات، واقعه‌اي شكل گرفت كه با درخشش خود به ابديت پيوست؛ «واقعة عاشورا»،رهبر آن كسي جز «حسين بن علي» نبود، حسيني كه آيين ظلم و ستم را درهم كوبيد.
امام حسين (ع) براي نجات انسان‌ها به پاخاست و قيام كرد و در اين راه حتي‌خاندان خود را هم به استقبال شهادت فرستاد. در كاروان‌ِ حسين فقط يك عده سربازنظامي شركت نداشت، بلكه كارواني عاشق بودند از زن و مرد، پير و جوان، كودك وبزرگ‌سال، كه ماجراي فداكاري‌ها و جان فشاني‌هاي هركدام در تاريخ به جا مانده است.
به راستي امام حسين خوب مي‌دانست كه از مجراي تجهيزات نظامي، قدرت‌درهم كوبيدن آن دستگاه پر قدرت و جبار را ندارد، ولي نقشة امام حسين (ع) براي‌رسيدن به هدف والاي خود، چيز ديگري بود. نقشة او، به تصوير كشيدن فداكاري وجانبازي و شجاعت افراد كاروان بود و شعار آنها «هيهات مِن‌َ الذِّلَه».
در اين ميان، اگر نبود صبر و بردباري زنان هنگام مصائب و داغ عزيزان‌شان و اگرنبود پشتيباني و حمايت همه جانبه (لفظي و عملي) آنان از همسران و فرزندان خود وتشويق آنان به حمايت از مولاي خود تا سر حد جان، عاشورا به كجا مي‌انجاميد؟
به راستي نهضت عاشورا را بدون رشادت‌ها و شجاعت‌ها و بردباري‌هاي بزرگ‌بانوي كربلا، «زينب»، چگونه مي‌توان وصف نمود؟ آن گاه كه زنان با احساسات خود به‌فرزندان و همسران‌شان روحيه مي‌دادند و پرستاري مهربان بر بالين آنها بودند وبا سخن‌و ناله و زاري‌شان لرزه بر اندام دشمنان مي‌انداختند، ناديده نمي‌توان گرفت .
ما نيز به منظور تبيين هرچه بيشتر نقش زنان در نهضت عاشورا در اين مقال به‌بررسي و تحقيق در لا به لاي صفحات تاريخ كربلا پرداخته‌ايم تا شايد بتوانيم در اين‌سال، عزت و سربلندي زنان نهضت عاشورا را دريابيم و پويندة راه پر افتخار آنان باشيم.